Evren genişliyor. Hem de sandığımızdan çok daha hızlı. Büyük patlamanın etkisiyle galaksilerin birbirinden uzaklaşmasının yanında, içinde olduğumuz evren dokusunun bizzat kendisi de genişliyor. Ve bu, olmasını hiç istemeyeceğimiz sonuçları beraberinde getiriyor. Başlarda biraz bilimsel bilgi var. Sıkılanlar atlayabilir.
Uzayda öylesine büyük ki mesafeleri değil metre, kilometreyle dahi ifade etmek için çok büyük sayılar kullanmak zorundayız. Bu sebeple ışığın bir yılda aldığı mesafe baz alınarak ölçülen mesafe olan ışık yılı, konu uzay olduğunda çok işlevsel bir ölçü birimi oluyor. Kullanılan bir başka birim ise parsek. Yaklaşık olarak 3 ışık yılı ediyor. Onun hesabı biraz daha karışık. Sözü çok uzatmak istemiyorum. Galaksiler arası mesafeler genelde mageparsekle ifade ediliyor. Evrenin genişleme hızı da 67.5km/s/Mpc olarak hesaplanmış. Yani birbirinden bir milyon parsek uzaklıktaki iki cisim, birbirinden saniyede 67.5km uzaklaşır. Eğer bu düşük bir hız geldiyse saatte 243.000km hıza denk geldiğini de söyleyeyim. Üstelik cisimler birbirinden uzaklaştıkça, uzaklaşma hızları da artıyor. Işığın saniyede yaklaşık 300.000km olduğunu düşünürsek, birbirinden 15 milyar ışık yılı uzaktaki iki cisim, birbirinden ışık hızından daha hızlı uzaklaşmaktadır. Bu da birinden yola çıkan ışığın, diğerine hiçbir zaman ulaşamayacağı manasına geliyor.
Anlamak zor geldiyse (ya da ışık hızını aşmamızın mümkün olduğunu düşündüyseniz) şöyle düşünebilirsiniz. Çok doğru olmasa da bu durumu anlatmak için genelde balon örneği verilir. Bir balonun üzerine kalemle noktalar koyun. Sonra balonu şişirmeye başlayın. Noktalar balon üzerinde hareket etmese de birbirlerinden uzaklaşmaya başlarlar. Evrenin kendisi de tıpkı o balon gibi genişliyor, ve bu da tüm gök cisimlerini birbirinden uzaklaştırıyor.
Dönelim konuya. Evren 13.8 milyar yıldır var. Dünya ise bunun son 4.54 milyar yılına eşlik etti. Henüz birkaç yüzbinyıldır var olan insanlık, var olduğundan beri her gece muhteşem bir gökyüzü manzarası deneyimliyor. Fakat evrenin genişlemesi bunun sonunu getirecek. Bir gün tüm yıldızlar, bizden onları göremeyeceğimiz kadar hızlı uzaklaşıyor olacak. Ve gökyüzü dev bir karanlığa gömülmüş olacak. O zaman geldiğinde hala insanlık olur mu bilmem ama gezegenimizde yaşayacak olan akıllı canlı formu nasıl bir evrende yaşadığına dair hiçbir bilgiye sahip olamayacak. Uçsuz bucaksız evrende yalnız olduğunu düşünecek. Evrenin nasıl oluştuğunu, ne muhteşem şeylerle dolu olduğunu bilemeyecek. Belkide dünyanın hep var olduğunu ve var olacağını, sonsuz evrendeki tek yaşanabilir gezegen olduğunu, güneşimizin ise tek yıldız olduğunu düşünecek. Bu sebeple çok özel olduğunu, tüm evrenin kendisi için yaratıldığını düşünecek. Öhöm. Dolayısıyla uzayla ilgili hiçbir şeyi merak etmeyecek. Geceleri izlemeye doyamadığımız muazzam güzellikteki gökyüzünden mahrum olmaktan daha kötü bir şey olsa gerek bu durum. Ve o canlı türü her ne olacaksa, hem fiziksel hem de düşünsel olarak karanlığa gömülecek. Dünya, her yönüyle katlanılmaz bir halde olacak.
Yorumlar
Yorum Gönder