Dünya öylesine karmaşık ki. Çok fazla seçenek çok fazla ihtimal çok fazla durum var. Ve hangisi doğru, hangisi gerçek hiçbir zaman bilemeyiz. Bilip bilmediğimizden de tam olarak emin olamıyoruz işin kötüsü. Yaratılışın, evrenin, doğanın kendisi başlı başına çözülemez bir bulmacayken dönüp bir de insanlarla uğraşmak final konularına vize konularını dahil etmek gibi bir şey. Ve bunları düşünmek, anlamaya çalışmak insanı daha da içinden çıkılmaz durumlara itiyor. Oturup birine anlatınca deli muamelesi görüyorsun, anlatmasan kendi kendine düşündüğünle kalıyorsun. Peki sadece kendi kendine düşünerek evrenden sıyrılabilir mi insan? Bu maddeden, tozdan, ışıktan sıyrılıp her şeyin temelini görmeyi başarabilir mi? Başaramazsa neden bunca yalnızlığımız, yalnız bırakılışımız? Öyle de lanet bir merak ki bu, bir kere girdim mi insanın beynine sanki orası kendininmiş gibi çıkmak bilmiyor. İnsana hayatı sorgulatarak yalnızca tek bir ömrü düşündürtmüyor. İnsanlığın başından beri olan her şeyi sorgulatıyor. Onları düşünmeden bugünü anlayamazsın diyor. Alay ediyor insanla. tüm bunları hiç merak etmemiş olmayı isterdim. Çok daha mutlu olurdum belki de. Ama ben olmazdım o zaman. İnsanlar belki daha kolay anlardı beni. Ben de bununla mutlu olurdum.
Yorumlar
Yorum Gönder